Do popularnych, znanych wśród ogółu społeczeństwa zaburzeń odżywiania nalęą anoreksja, bulimia, ortoreksja. Dużo mówi się także o nadwadze i otyłości. Znacznie rzadziej uwagę poświęca się innym, mniej popularnym zaburzeniom związanym z jedzeniem, których objawy sie są wprawdzie tak spektakularne, a odsetek śmiertelności tak wysoki jak np. w przypadku anoreksji, jednak ich skutki mogą być równie niebezpieczne.

 

Wilczy apetyt na słodycze czyli Carbohydrate craving

Zaburzenie to zostało opisane w roku 1981 przez R. i J. Wurtmanów. Wiąże się ono z uzależnieniem od hormonu serotoniny, który wydzielany jest przez mózg w chwilach szczęścia i przyjemności, czyli np. podczas jedzenia. Proces uzalażniania sie od słodyczy oznacza coraz częstsze sięganie po nie, za każdym razem, gdy dana osoba chce poczuć się lepiej. Zaspokajając tą potrzebę niejako wzmacnia tę zależność.

Według specjalistów osoby nadpobudliwe i niespokojne ulegają regularnie występującym atakom nieodpartej ochoty na słodkie produkty, ponieważ tylko to jest w stanie ich uspokoić. Zależnośc tą można nawet porównać z uzależnieniem od narkotyku. W czasie ataku w organizmie osoby cierpiącej na wilczy apetyt na słodycze uruchamia się pewien mechanizm chemiczny, spożywana przez nią sacharoza prowadzi do zwiększenia poziomu jednego z neurotransmiterów mózgowych, czyli serotoniny.

Zaburzenie to bywa także wywoływane przez okresową depresję, która pojawia się jesienią i ustępuje wiosną. Do charakterystycznych jej objawów należą: spowolnienie psychiczne, zmęczenie, większe zapotrzebowanie na sen i słodycze, a także przybieranie na wadze.

Ososby z wilczym apetytem na słodycze w efekcie przyjmowania zbyt dużej liczby kalorii, dostarczanych przy każdym ataku, przybierają na wadze w bardzo szybkim tempie. Spożywany w nadmiarze cukier przyczynia się nie tylko do nadwagi, ale także do chorób układu pokarmowego, cukrzycy próchnicy zębów itd.

W walce z nieposkromionym apetytem na słodycze pomocny jest chrom, którego dzienna dawka powinna wynosić 50-200 mcg.

 

Anarchia żywieniowa

 

Zaburzenie to oznacza odżywianie się przez pojadanie, chrupanie, zwane “chaosem" albo właśnie “anarchią" żywieniową. Polega na częściowym lub całkowitym zrezygnowaniu z tradycyjnych, spożywanych o właściwych porach posiłków na rzecz jedzenia małych porcji w nieregularnych odstępach czasu.

Osoby odżywiające się w ten spsosób najczęściej zastępują gotowane potrawy produktami nie wymagającymi dłuższego przygotowania. Anarchiści żywieniowi  nie posługują się sztućcami, nie jedzą przy stole, ale bezpośrednio palcami, w najróżniejszych miejscach - stojąc, maszerując lub leżąc w łóżku.

Taki typ odżywiania się może, ale nie musi oznaczać nadmiernego przybierania na wadze. Spotykany jest niekiedy wśród anorektyków oraz niektórych osób otyłych lub o wadze prawidłowej. specjaliści tłumaczą przypadki anarchii żywieniowej nie tyle zaburzeniami psychiki, ale wpływem cywilizacji świata zachodniego, która zmusza do szybkiego tempa życia, wyzwala uczucie samotności i pragnienie zamknięcia się w sobie lub też dla odmiany powoduje tendencję do "włóczęgowskiego", archaicznego sposobu odżywiania.

W efekcie swojego specyficznego podejścia do konsumpcji, anarchiści żywieniowi często zatracają kontakt z rodziną i bliskimi, z obawy o próby narzucania im właściwych dietetycznych praktyk.

 

Hiperfagia

Zaburzenie to jest skrajną formą objadania się, oznacza utratę poczucia kontroli nad sytuacją. Charakteryzuje się jedzeniem w samotności, nawet długo po zaspokojeniu faktycznego głodu, aż do momentu skrajnego przepełnienia. Po każdym napadzie hiperfagii chory odczuwa potęży wstyd i pogardę dla samego siebie, często też pojawiają się u niego myśli depresyjne. Mimo tego nie praktykuje zachowań mających na celu pozbycie się przyjętego w nadmiarze pokarmu. Główną cechą odróżniającą hiperfagię od bulimii jest to, że pacjent nie wywołuje wymiotów ani nie zażywa środków przeczyszczających.

Takie nadmierne zwiększenie łaknienia jest raczej rzadkim objawem wikłającym niektóre zaburzenia neurologiczne i psychiczne, dotyczy około 20% otyłych osób. Ilość spożywanych pokarmów prowadząca do dodatniego bilansu energetycznego oraz pojęcie przekroczenia potrzeb kalorycznych to cechy indywidualne.