Na problem pracoholizmu w Polsce zaczęto zwracać baczniejszą uwagę na przełomie XX i XXI wieku. Miały wtedy miejsce istotne zmiany społeczno – ekonomiczne, pojawiły się nowe możliwości związane z karierą i szansą na materialny sukces. Wpłynęły one na znaczny wzrost motywacji do pracy oraz zaabsorbowaniem sprawami zawodowymi, które w niektórych przypadkach przybrały formę uzależnienia.

Pracoholizm jest chyba jedynym nałogiem, któremu nie towarzyszy zawstydzenie czy chęć zamaskowania swoich skłonności. Wręcz przeciwnie – demonstrowanie ich spotyka się najczęściej z uznaniem oraz aprobatą otoczenia. Akcent kładziony jest na pozytywne strony „zapracowania”, czyli na prestiż wysokiej pozycji w firmie, duże dochody i materialne bezpieczeństwo dla rodziny, traktowane jako wyraz odpowiedzialności za nią.

Tymczasem z medycznego punktu widzenia pracoholizm wiąże się głównie z zagrożeniem dla zdrowia oraz pogorszeniem relacji z otoczeniem, zaniedbaniem więzi społecznych.

Zarówno pozytywne, jak i negatywne doświadczenia w relacjach zawodowych i osobistych decydują w dużym stopniu o jakości życia. Niektóre emocje, a także stres stanowią ponadto podłoże sprzyjające powstawaniu problemów ze zdrowiem.

Zagrożenie tym nałogiem jest największe dla osób zaczynających swoją karierę zawodową poniżej trzydziestego roku życia, a także w momencie uważanym za przełomowy, a więc między czterdziestym a pięćdziesiątym rokiem życia.

U młodych ludzi tendencje do nadmiernego angażowania się w pracę wynikają głównie z wysokiej ambicji, potrzeby wykazania się, udowodnienia sobie i innym własnej wartości, czy też z chęci zdobycia prestiżu. W przypadku drugiego przedziału wiekowego osób podatnych na owo uzależnienie, przyczyn można szukać w potrzebie zdystansowania się do problemów rodzinnych lub w bardziej intensywnym poszukiwaniu satysfakcji życiowej. Ponadto ten etap życia może być postrzegany jako ostatni moment na wzmożoną zawodową aktywność.

Pracoholicy przeżywają znacznie więcej negatywnych emocji zarówno w pracy, jak i poza nią. W życiu zawodowym stawiają poprzeczkę bardzo wysoko, samym sobie oraz innym. Trudne, a często niemo zliże do realizacji zadania potęgują jedynie frustrację i stres.

W życiu pracoholików pojawia się więcej negatywnych doznań także w relacjach z rodziną. Jest to najczęściej konsekwencją drugoplanowego traktowania jej, zaniedbywania społecznych obowiązków.

Zmiana warunków ekonomiczno – społecznych w Polsce nadała pracy wyjątkowego znaczenia, zwiększając tym samym liczbę osób poświęcających jej większość swojego czasu. Nierzadko wymagania stawiane przez pracodawców wiążą się z koniecznością przekraczania typowego wymiaru pracy.

Na rozmiar zjawiska pracoholizmu wpływa także stopień bezrobocia, który był w Polsce w niektórych latach wysoki. Zjawisko to powoduje wzmożoną świadomość zagrożenia utratą pracy oraz tego konsekwencjami.

Taki specyficzny kontekst nobilituje zaangażowanie w pracę, stawia pracoholika w pozycji wyróżnionej w jego własnych oczach i w opinii otoczenia.

Rosnącą liczbę pracoholików w Polsce można inaczej mówiąc tłumaczyć faktem, iż społeczeństwo jest przekonane, że przestając się angażować w pracę, ma coraz więcej do stracenia pod względem finansowym czy prestiżowym.

Skala pracoholizmu w Polsce nie wydaje się większa niż w innych krajach. Jego wyjaśnienie jest jednak bardzo specyficzne i wyjątkowe.
Reguły rządzące biznesem, droga do zdobycia dobrej posady czy do awansu nie są w Polsce klarowne. Niestety wiele zależy tu od przypadku, układów, od czynników, na które nie do końca szary, polski obywatel ma wpływ.

Dlatego też gotów jest on dać z siebie 100%, pracować więcej, wykonywać zadania nawet nadprogramowe, których nikt od niego wymaga, wykorzystuje na pracę weekendy oraz urlopy, zgromadzić jak najwięcej argumentów za swoją osobą, wobec niejasnych reguł rządzących karierą. Polak robi wszystko, nawet niejako na zapas, by pokazać pracodawcy, iż jest dobrym, solidnym pracownikiem. To daje mu pewne poczucie bezpieczeństwa utrzymania pracy, a co za tym idzie- stabilności życiowej.