U pewnej części populacji brak akceptacji własnego wyglądu przybiera postać zaburzenia psychicznego.

Dysmorfofobia (Body Dysmofphic Disorder) to zaburzenie psychiczne charakteryzujące się subiektywnym wrażeniem zaburzenia poczucia estetyki własnego ciała, pomimo braku widocznych defektów urody.

Niekiedy defekt ten jest znacznie wyolbrzymiony w oczach osoby z zaburzeniem, a czasem ma charakter całkowicie urojeniowy.

Przedmiotem zaniepokojenia może być właściwie każda część ciała, najczęściej jest to skóra, kształt twarzy, stan owłosienia.

Osoba cierpiąca na dysmorfofobię podejmuje obsesyjno – kompulsywne działania mające na celu redukcję wyobrażonego defektu. Nieustannie dręczą ją natrętne myśli i przymus wykonywania określonych czynności związanych z wyglądem zewnętrznym. Wiążą się one z zachowaniami skierowanymi na maskowanie defektu oraz ciągłe sprawdzanie aktualnego wyglądu.

Charakterystyczną cechą BDD jest bardzo niska samoocena osób na nią cierpiących oraz niechęć do własnego wyglądu. Paradoksalnie – czasem bywają one postrzegane jako próżne i nadmiernie zaabsorbowane własnym wyglądem.

Podstawowym objawem zaburzenia jest głęboko zakorzenione, silne przekonanie o własnej brzydocie i nieatrakcyjności, odporne nawet na najbardziej racjonalne argumenty płynące z otoczenia. Osoba z dysmorfofobią odczuwa obowiązek, wręcz przymus, zajmowania się tym obszarem ciała, który według niej jest brzydki i nieatrakcyjny. Często prowadzi to do głębokiej depresji, mogą nawet pojawić się myśli lub próby samobójcze. Początek choroby jest trudny do uchwycenia, gdyż dzisiaj wszyscy zwracają uwagę na swój wygląd zewnętrzny. Jeśli jednak taka czynność wypełnia danej osobie większość życia, prowadzi do utraty kontaktu z otoczeniem, zamykania się w sobie, zaniedbywania dotychczasowych obowiązków, to wówczas powinno to stanowić sygnał alarmowy.

W środowisku medycznym trwa dyskusja, czy jest to odrębna jednostka chorobowa, czy też tylko zmieniony pod względem objawów rodzaj fobii. Choroba ta zaliczana była zarówno do chorób psychicznych, związanych z urojeniami, jak i do zaburzeń nerwicowych. Zgodnie z klasyfikacją ICD-10 jest to hipochondryczna, somatyczna forma zaburzeń nerwicowych związanych ze stresem. Według klasyfikacji DSM-IV to forma zaburzeń kompulsywno – obsesyjnych, charakteryzujących się przesadnym niepokojem związanym z danym defektem ciała, nie na tyle jednak silnym, by traktować je jak urojenie.

Podział na dysmorfofobię urojeniową, czyli psychotyczną i nieurojeniową, czyli nerwicową w pewnym stopniu funkcjonuje do dziś. Choroba ta rozpatrywana jest niejako na dwóch poziomach jednego zaburzenia - psychotycznym oraz niepsychotycznym.

Zaburzenie to pojawia się najczęściej w okresie dorastania lub wczesnej dorosłości. Dana osoba zaczyna wyolbrzymiać konkretny defekt swojego ciała, skupia się na maskowaniu lub usunięciu go, także chirurgicznie.

Dysmorfofobia negatywnie wpływa na funkcjonowanie społeczne chorej osoby. Może ona mieć duże problemy w kontaktach społecznych, zaburzenie uniemożliwia często tworzenie związków, a niekiedy powoduje czasową utratę zdolności do pracy. Leczenie schorzenia jest kłopotliwe i trudne, jednak w wielu przypadkach może przynieść pacjentowi wyraźną ulgę.

Szacuje się, że około 75% chorych na BDD szuka pomocy u chirurgów plastycznych, dermatologów i stomatologów. Tymczasem w leczeniu zaburzenia zaleca się stosowanie farmakoterapii lub psychoterapii, albo obu tych metod jednocześnie. Leki antydepresyjne i antylękowe mają doprowadzić do poprawy nastroju, natomiast psychoterapia nastawiona jest na podniesienie poczucia własnej wartości u chorego, dostrzeżenie przez niego wartościowych cech w samym sobie. Leczenie ma zmienić sposób postrzegania siebie oraz umożliwić normalną egzystencję i nawiązywanie kontaktów i relacji społecznych.

Następstwem nie leczonej choroby może być inne zaburzenie, takie jak anoreksja czy bulimia.