Granie na automatach, w ruletkę itp. może wynikać z chęci eksperymentowania czy z potrzeby przeżywania nowych doświadczeń i na tym się kończyć, ale może też oznaczać początek nałogowego hazardu.
 

Z uzależnieniem tym wiążą się dwa pojęcia określające stopień zaangażowania danej osoby w czynności związane z grą. Hazardziści dzielą się na przypadkowych oraz patologicznych:

- Hazardzista przypadkowy, okazjonalny

To osoba, która nie jest (jeszcze) uzależniona, gra dla towarzystwa, z braku alternatywnych, ciekawszych sposobów na spędzanie wolnego czasu, z chęci przeżywania emocji czy sprostania nowym wyzwaniom.
Przypadkowy hazardzista właściwie w każdej chwili może przestać grać, ponieważ realizuje się  w innych obszarach życia, któe przynoszą mu satysfakcję. Ich poczucie wartości nie ma związku z wygraną czy przegraną grą.

Czasami jednak już od pierwszego zakladu można stać sie hazardzistą nałogowym, kiedy pierwszy zakład przynosi dużą nagrodę lub też powoduje chęć odzyskania straconej na niego sumy.

Na uzależnienie się od hazardu wpływa kilka czynników i są to: predyspozycje genetyczne, konstrukcja psychologiczna, wychowanie społeczne, cechy sytuacyjne oraz strukturalne.

- Hazardzista patologiczny

Wspólną cechą dla wszystkich osób uzależnionych od hazardu jest swoista niedojrzałość, oznaczająca pragnienie posiadania np. pieniędzy bez żadnego wysiłku. Osoby takie często czują też niechęć wobec rzeczywistości i nie są w stanie zaakceptować jej w realnym wymiarze, uciekają więc w światwyobraźni, by poprawić sobie nastrój. Nieustannie snują marzenia o wielkiej wygranej, która zmieni ich życie i rozwiąże wszelkie problemy. Ślepo wierzą w sukces, mają złudne poczucie własnej mocy.

Patologiczny hazardzista nie potrafi przestać grać nawet wtedy, gdy uzależnienie skutkuje poważnymi problemami w jego życiu osobistym czy zawodowym. Pojawiający się z tego powodu stres przekłada się na intensyfikację aktywności związanej z graniem. Każda wygrana zachęca do dalszej gry, zwiększa poczucie mocy, natomiast przegrana zmniejsza szacunek gracza do własnej osoby, ale paradoksalnie - skłania do dalszej gry z nadzieją na wygraną. Sukces nie prowadzi jednak do realizacji marzeń, gdyż poczucie szczęścia wyzwala się jedynie w momencie gry.

Utrzymywanie takiej aktywności stanowi dla nałogowego gracza źródło przyjemności, uspokaja lub pobudza, tłumi ból, jest lekarstwem na nudę.